#HistoriasPsicotécnicas: O home que xa vía ben

Como médico aínda sen especialidade, levo tempo empalmando (he, he) traballos como médico xeral facendo recoñecementos en centros psicotécnicos. Porque comer hai que comer. En fin, deixando a miña vida de lado, o caso é que teño vivido neste tempo varias historias curiosas. E xa que teño un blogue, quero compartilas convosco. Para iso vou usar o hashtag #HistoriasPsicotécnicas, e aquelas que ocupen menos de 140 caracteres irán no Twitter (@MIReunhanoites), mentres que as máis longas irán aquí. Entón, sen máis enredar, vai a primeira delas, que dei en chamar O home que xa vía ben.


Estaba eu coa miña compañeira psicóloga na recepción do psicotécnico, no mostrador situado á entrada para, como é obvio, recibir a xente que entra. E entrou un home. E recibímolo. O home en cuestión contounos que tiña no permiso de condución, desde hai 8 anos, a restrición de ter que usar lentes para a miopía. Porén, despois da súa última visita á óptica, xa non as necesitaba. Á vista desta recuperación repentina da capacidade visual, quería como é obvio retirar a restrición de usar lentes do seu permiso. Até aquí, todo ben.

Nun primeiro momento eu e a miña compañeira demos por feito que se sometera a unha cirurxía correctiva. Falou ela, e comezou a contarlle as dúas opcións que tiña nesa situación. A primeira delas, a máis legal... Non deu tempo a explicarlla. Ao ouvir a palabra legal, o home interrompeu instantaneamente para dicir "tampouco son eu moi legal". Comeceime a inquietar, mais a miña compañeira continuou a falar ignorando ese comentario. A máis legal consistía en pasar de novo o recoñecemento psicotécnico e ir persoalmente a tráfico para obter de novo o permiso, pagando as taxas correspondentes, como se fose unha renovación antecipada. A outra, a máis habitual, é simplemente levar un papel certificando que se someteu á operación de corrección da vista, para mostrar se nalgún momento as autoridades competentes llo requiren. Cando entendeu as opcións, o home sacounos do noso erro. Non se sometera a cirurxía ningunha.

Vamos ver, non é imposíbel que unha persoa que necesitaba lentes deixe de necesitalas. Pode ser que no seu momento fixese o recoñecemento coas lentes sen decatarse de que mesmo sen elas tería a visión necesaria. Ou, aínda que é raro, pode ser que no momento do recoñecemento estivese nunha situación de grande estrés e iso lle afectase á visión. Ou que fose obra e graza do Espírito Santo, que se Xesús Cristo devolvía a vista ás persoas cegas, o de corrixir a miopía non lle debe ser tan difícil. Non o sei. O caso é que entón intervín na conversa e lle preguntei se non podía aguantar usando as lentes os dous anos que lle faltaban até renovar o permiso. Porque aínda que a miopía que teña sexa pequena, ver mellor nunca está de máis.

O seu problema neste punto é que quería quitar a restrición para evitar que o multasen por conducir sen lentes. Eu non acababa de entender por que, se conducira con lentes até agora, tiña esta repentina necesidade de conducir sen elas. E entón deume o dato que me faltaba: xa o multaran varias veces por conducir sen lentes. Entón púxenme un pouco suspicaz, e pregunteille sutilmente por que deixara de usar os lentes. A resposta xa a esperaba, mais non por iso me anoxou menos. En ningún momento usara os lentes. Ou sexa, no momento cero, hai 8 anos, en que saíu do psicotécnico co permiso renovado e a obriga de ter que usar lentes, decidiu pasar esa obriga pola zona perineal.

Sempre mantendo o sorriso e as boas maneiras, mostreille o meu malestar polo feito de que non cumprise as normas. A súa xustificación foi que non era el moi de normas, e que tampouco tiña por costume usar o cinto de seguridade. A miña cara nese momento debeu ser moi expresiva, porque a miña compañeira decidiu intervir e tomar conta ela da situación. Tentou buscar unha complicidade artificial facendo comentarios sobre a grande abundancia, talvez excesiva, de controis policiais que hai nas estradas. O home viu nesa busca de complicidade unha oportunidade de tirar beneficio, e durante uns bos minutos esforzouse en convencer a miña compañeira de que lle quitase a restrición de modo rápido e gratuíto. Levoulle varias tentativas, mais ao final fixo entender ao home que ela non tiña a capacidade de facer iso, e que a única maneira posíbel era facer un novo recoñecemento médico e ir a tráfico, pagando todas as taxas correspondentes.

Finalmente, vendo que non ía ser posíbel, o home deuse por vencido e marchou, dicindo que esperaría os dous anos que faltaban até a renovación. Iso si, deixou claro que as lentes non as ía pór de xeito ningún, que se limitaría a tentar evitar os controis de tráfico.

E eu fiquei alí, impotente, cheo de carraxe e frustración.

Ningún comentario:

Publicar un comentario